Niet geschoten is altijd mis’ en ‘Ongelooflijk’

Tot nu toe heb ik situaties beschreven waarin het fonds positief op aanvragen heeft gereageerd en een verschil heeft gemaakt in het leven van mensen, maar het komt natuurlijk ook voor dat aanvragen worden afgewezen.

In de loop der jaren hebben wij meerdere memorabele aanvragen ontvangen. Soms waren dat aanvragen in de categorie ‘niet geschoten is altijd mis’ maar ook in de categorie ‘ongelooflijk’ zijn meerdere aanvragen bij het fonds binnengekomen.

Hieronder een tweetal voorbeelden uit de categorie ‘ongelooflijke’ aanvragen.

Vele jaren geleden ontvingen wij een noodkreet van Marianne*, die stelde ten onrechte te zijn ontslagen door haar werkgever in Monaco. Zij vroeg op korte termijn om een lening om haar huur te kunnen betalen en beloofde de lening terug te betalen na uitkering van een afkoopsom door haar werkgever, die zij naar haar mening gegarandeerd zou krijgen. Onderzoek wees uit dat Marianne in brede kring als ‘fabulatrice’ bekend stond en er geen sprake van was dat zij een grote afkoopsom zou ontvangen. Wij hebben haar aanvraag daarom afgewezen.

Enkele jaren later deed Marianne haar faam als ‘fabulatrice’ eer aan. Onder een andere naam meldde zij zich met ongeveer hetzelfde verhaal opnieuw bij het fonds. Zij had een appartement gehuurd en tegen de verhuurder gezegd dat het Ondersteuningsfonds garant zou staan voor de betaling van de huur. Deze tweede aanvraag werd met een kort gesprek en een aangetekende brief aan de verhuurder snel afgehandeld.

De aanvraag van Dorine* staat met stip op de eerste plaats van ‘ongelooflijke’ aanvragen die het fonds heeft ontvangen.

Dorine benaderde het fonds met het verzoek haar € 18.000,- ineens en met ingang van de eerstvolgende maand € 900,- per maand te lenen. Vanwege ernstige gezondheidsproblemen kon zij al ruim een jaar niet werken, maar zij kreeg om voor ons onduidelijke redenen geen uitkering van de Franse overheid. Om de kosten te kunnen dekken, had zij haar appartement in Nice verhuurd. Zij woonde al anderhalf jaar bij haar moeder onder de rook van Rotterdam en stelde voor dat één van de bestuursleden van het fonds haar in Nederland zou bezoeken om te bespreken hoe het fonds haar zou kunnen helpen.

Toen wij haar uitlegden dat het fonds geen bank is en alleen steun verleent aan mensen die in Frankrijk woonachtig zijn verbrak zij abrupt de verbinding, waarna wij het standpunt van het fonds per brief hebben bevestigd. Kort daarna werd door Dorine een klacht ingediend bij de Consulaire Afdeling van de Ambassade in Parijs, waarin zij stelde dat de voorzitter van het Ondersteuningsfonds niet zou beschikken over de capaciteiten om het fonds te besturen, haar dossier niet had begrepen en niet correct zou hebben behandeld. De toenmalige consul legde haar in een brief uit dat haar klacht niet terecht was. Daarna bleef het stil, maar ook Dorine probeerde het enkele jaren later nog een keer. Toen wij haar aanvraag wederom afwezen, liet zij ons weten dat zij bij het Europese Hof van Justitie een klacht tegen het Ondersteuningsfonds zou indienen. Sindsdien hebben wij niets meer van haar noch van het Europese Hof van Justitie vernomen.

Ook achter ‘ongelooflijke’ aanvragen schuilt een wereld van problemen, maar het bestuur van het Ondersteuningsfonds beschikt niet over de capaciteiten om die problemen op te lossen. In die zin had Dorine gelijk ….